Even uitwaaien, bewegen, je gedachten verzetten in de natuur, zeker in deze tijd is dat voor veel mensen belangrijk. Maar het zal niemand ontgaan zijn, het is druk in de natuur. Speciaal voor De Gelderlander heeft Toerisme Veluwe Arnhem Nijmegen tien wandelingen door onze mooie provincie uitgezocht die bijzonder de moeite waard zijn en waar het niet zo druk is. Margot Ribberink (weervrouw) en Ap Dijksterhuis (psycholoog), beiden verwoed wandelaar, liepen de routes en delen hun ervaringen
Wandelen, het liefst een hele dag, alleen of met een vriend. Dat doet mij elke keer weer goed, vooral als de zon schijnt. Ik ben heel gevoelig voor het weer. Dat het pad na de afgelopen weken behoorlijk modderig is, doet er niet toe. Bovendien zijn er rondom de meest sompige gedeelten allerlei bypasses gemaakt zodat je geen natte voeten hoeft te krijgen.
Bij het startpunt Café Restaurant De Harmonie, die in het weekend warme koffie-to-go aanbieden, staat niet goed aangegeven of je naar links of naar rechts moet. Ik ben blij dat ik voor de eerste wandeling voor deze column een vriend heb meegenomen.
Wandeling Sprengen Veluwezoom
Een afwisselende wandeling van 7 kilometer vanuit het dorp Laag-Soeren, het oostelijke, waterrijke deel van Veluwezoom. Op doordeweekse dagen is het rustig, in het weekend kan het druk zijn tussen 11.00 en 15.00 uur.
Hoewel Margot de voorkeur geeft aan het openbaar vervoer of de fiets, is ze dit keer met de auto naar het startpunt Café Restaurant De Harmonie in Laag-Soeren gereden.
Overigens staat de rest van de route uitstekend aangegeven met de gele bordjes van Natuurmonumenten. Van de hoofdweg door het aardige dorpje Laag-Soeren richting het badhuis staat een afvalbak en een dispenser met hondenpoepzakjes met een sticker dat de buurtbewoners de afvalbak zelf legen en de dispenser aanvullen.
Ik word heel blij van dit soort buurtinitiatieven. Zo blijven de wandelpaden schoon en zien de buren elkaar ook nog eens. De route voert ons langs het voormalig badhuis ‘Soeria’, het allereerste kuuroord van Nederland. In het badhuis werd de geneeswijze van koudwaterbehandeling toegepast. En dat beroemde, geneeskrachtige water zie ik overal in de beekjes langs het pad.
Het eerste stuk door het bos is sprookjesachtig. De ondergrond is totaal bedekt door mos. Het bospad is zo zacht, dat ik verend verder loop. Van de meeste mossen ben ik de naam vergeten, maar sterretjesmos herinner ik me nog wel.
Mijn geluksgevoel wordt verstoord als ik de weg oversteek naar Landgoed de Selskamp. Dit stukje bos ziet er heel anders uit. Het merendeel van de bomen is dood. Naast de routemarkering hangt een briefje: ‘Helaas zijn veel fijnsparren bij Laag-Soeren en omgeving ernstig aangetast door een insect, genaamd de letterzetter.
De fijnsparren zijn door de storm van januari 2018 en de daarop volgende droge zomers van 2018 en 2019 sterk verzwakt. De aangetaste en dode bomen worden gekapt en afgevoerd uit veiligheid en om verdere verspreiding van de letterzetter tegen te gaan.’
Ik ben geschokt. Ik wist het wel, dat van die letterzetter, de storm en de droogte, maar het komt weer even heftig binnen. Als klimaatexpert weet ik dat heftige stormen en droogtes in Nederland in de toekomst door de opwarming vaker zullen voorkomen.
Ik loop zwijgend verder en voel me verdrietig en machteloos. Gelukkig weet mijn wandelmaatje me weer op te beuren en komen we bij een spectaculair gedeelte van de route, de sprengen. Voor mensen die minder goed ter been zijn, is het even lastig. Het is behoorlijk steil en drassig.
Voor kinderen is het een klimparadijs met water. In de Veluwse heuvels die in de ijstijd, 200.000 jaar geleden zijn ontstaan hebben mensenhanden een soort waterkrachtcentrale gegraven. Met deze ‘groene stroom’ konden de papiermolens draaien.
Het grondwater dat in een spreng vrij komt is zuiver, kalkarm en heeft een constante temperatuur van 10 graden. Hierdoor leven er zeldzame dieren en planten zoals bijvoorbeeld de ijsvogel. Helaas heb ik er geen gezien, volgende keer beter!
Kijk op www.visitveluwe.nl/rustigwandelen voor meer rustige wandelroutes.
Bron: de Gelderlander
